Tuttugasti og þriðji Davíðssálmur í íslenskum sálmabúningi

Minn guð og herra’ er hirðir minn
mér hjálpararm hann réttir sinn.
Ég veit hann æ mér vill hið besta,
ég veit hann ei mig lætur bresta
það neitt, er getur gagnað mér,
því góður hirðir drottinn er.

Um blómum stráða, græna grund
mig guðs míns leiðir föðurmund
að svalalyndum silfurskærum
og svalar mér úr lækjum tærum;
hans líknarhöndin hressir mig
og hjálpar mér á réttan stig.

Og þótt ég gangi um dauðans dal,
hans dimma mér ei ógna skal.
Ef geng ég trúr á guðs míns vegi,
mér grandar sjálfur dauðinn eigi.
Þín hrísla’ og stafur hugga mig,
minn hirðir, guð, ég vona’ á þig.

Þú dýrlegt sælu-borð mér býr
með blessuð náðargæðin dýr;
þitt líknarbalsam ljúfa’ og bjarta
þú lætur drjúpa sært á hjarta;
Þú mjer þinn gleði-bikar ber,
sem besta svölun hjartans er.

Minn guð, ég finn þú fylgir mér
ég finn hve vel ég leiddur er
á öllum mínum ævivegum
af armi þínum guðdómlegum.
Ég eins er hér í dauðans dal
í dýrðar þinnar bjarta sal.