Hvarf séra Odds frá Miklabæ 3

Nú er ei tóm fyrir dvala og draum,
dauðs manns hönd grípur fast um taum,
svo hesturinn hnýtur og dettur, –
hnykkir í svipan hnjám af jörð,
heggur sköflum í freðinn svörð
og stendur kyrr eins og klettur.

– Ei gleymir neinn þess svip er hann sá
sjónum heiftar sig bregða á
hálfbrostnum hinsta sinni.
Uppgrafin stendur þar ódæðissynd,
ógnandi í götunni – voveifleg mynd,
vakin af mannsins minni.

Leikur tunglskíma hverful um hár
og helbleikar kinnar, en augu og brár
skuggar í hálfrökkur hjúpa.
Úr hálsinum fellur fagurrautt blóð,
freyðir og litar hjarnbarða slóð.
Titra taugar í strjúpa.

Reydd, sem til höggs, er höndin kreppt
hátt á lofti, önnur er heft
á bitrum blikandi hnífi.
Þýtur í golu af þungum móð
þulin heiting. Svo mælti fljóð,
svikið, er svipti sig lífi:

„Svo illar hvíldir ég af þér fékk
og óhreinan hef ég setið bekk,
því ertu nú dauðadeigur. –
Þótt svikir þú mig skal orð mitt efnt,
mín er eftir þessa nóttu hefnt.
Séra Oddur, nú ertu feigur.“

– Bót er að skammt er bæjar til,
blasa við hurðir og stafna þil,
glitrar á glugg einn í ranni.
Voði og tjón er allt tómt og hljótt.
Tryllt getur draugur í auðn og nótt
vitið af mennskum manni.

Vafið af afli að kviði knýr
keyri úr sporum nötrandi dýr.
Duna dynkir í svellum.
Vofan glottir og víkur á snið
úr vegi, en flýjandi gellur við
hlátur í hófaskellum.
_______

Ógæfuþrungin og ygld á brá
sig yfir húsþekjur breiðir
dauðamóksvættur er drungann frá
dauflegri óttu seiðir.
En höfgum í svefni heimalið
í híbýlum inni dvelur,
og svefnlætin blandast við næturnið.
Hver neisti af lífi sig felur.

En reimt er þá nótt og menn dreymir dátt;
djöflast er uppi á þaki,
en Solveig heitin í hverri gátt
með höfuðið aftur á baki.
„Nú sofðu sem fastast, maður minn,
á morgun er nýtt að heyra.“ –
Svo hallar hún sér að hálfu inn
og hlær frá eyra til eyra.

„Á Miklabæ svo margt til ber
sem mundi ei nokkurn gruna.“ –
Menn láta illa – og láta ver,
slíkt er leiður draumur að una.
– Þá er hastarlega ljóra á
lagst, yfir miðjum palli,
og rökkurþögnin um rjáfur há
rofin með neyðarkalli.

Hvert mannsbarn vaknar og horfir í húm.
Enn er hrópað í ógn og trylling.
Líkamir naktir rúm við rúm
rísa í titranddi hrylling.
En út til þess, er átti þá raust,
fýsir engan af vinnusveinum.
Fyrir hurðum úti er hjálparlaust
háður leikur af einum. –

Svo næsta dag, þegar dyrum frá
dragbröndum verður skotið,
liggja handvettir klerksins hlaðinu á,
höttur og keyri brotið.
En presturinn hefur ei síðan sést.
Menn segja að hvarfinu valdi
draugur, er mann hafi dregið og hest
í dysina – og báðum haldi.