Frásaga

Litfríður unga í loftsalnum er.
Læðist að nóttin, en dagurinn fer
hins vegar hnattar að ljóma.
Tendrar hún ljós og að ljóranum ber.
Löngun í brjóstinu hagræðir sér,
þögul, við þankana tóma.

Vænsta og tryggasta vininn hún á
og væntir að komi í húminu sá
ástanna blómstur að binda.
Frammi við gluggann stóð Fríður að gá,
fjörður á milli því bæjanna lá
með ábreiðu er ísarnir mynda.

Vilmundur ljósið í ljóranum sér,
leggur á fjörðinn, sem þakiður er
ísum, og hefur á hlaupi.
Ástin, í brjósti sem innra hann ber,
aðgæslu rekur úr húsi frá sér.
Hún dofnar, ei dýrt þó hún kaupi.

Á hálfnuðum firði hann hrasar í vök
(hál eru og óstöðug vatnanna þök),
hyldýpið honum við tekur.
Engin þar heyrast hins einmana kvök,
að umbrotum sterkustu hjálpin er lök,
því Ægir er illverka frekur.

Hann skýtur upp höfði og hvörmunum brá,
heitmeyna og ljósið í glugganum sá
og þessum orðum fram stundi:
„Komdu, mín blíðasta, og búðu mér hjá.
Að byggðunum þínum eg komast ei má.“
Hann sökk nú að síðasta blundi.

En öndin, hún líður, sem elding fram ber,
iðar um gluggann, þar meyjuna sér,
en hún fær að heyra þann vanda:
„Vilmundur sokkinn í vötnunum er.“
Við það í öngvit hún hnígandi fer
og nær ekki oftar að anda.

Líkaminn kólnar því lífið fram flýr.
Losnar því öndin og skjótlega snýr
þangað sem hittir hún hina.
Elskunnar varmi, hann verður þeim nýr,
viðkvæmur, trúfastur, syndlaus og hlýr.
Sungu þá verurnar vina:

„Við erum andar og vefjumstum því
veru og einingu sífellda í,
af föðurnum frelsinu gladdir.“
Þau liðu og liðu, nú skýla þeim ský,
og skýjanna bólstrunum heyrði eg í
eyrunum ilmandi raddir.