Herra Snakendal

Í haustsins ró, er rökkvað að,
einn riddari ákaft þeysti í hlað.
Hann hrópar hátt af baki:
„Kom bóndi sæll, og hirð minn hest,
því hýsa skaltu tiginn gest
í nótt und þínu þaki!“

Að stalli leidd var hryssa hans.
Með hófabliki steig hún dans
sem hnarreist hefðarkvinna.
En riddarinn í stofu stóð.
Þar stafar skini af aringlóð
og margar meyjar spinna.

Ein hvílist þó, og hljóð við karm
hún hallast fram á ungan barm
að rúðu í rauðum ljóma.
Hún mænir langt, um loft og skóg,
sem leiti hún orða í fjarskans ró
við aftanblæsins óma.

En riddarinn ber hönd að hlið.
Þar hangir gildur sjóður við
af dýrum dölum hlaðinn.
Sem buxnatölum fénu hann fer
að flíka og hampa í lófa sér:
„Lát, bóndi, gull mitt gagnast þér,
og gef mér þessa í staðinn!“

Þá svarar bóndi: „Að ætt þín er
af aðli, herra, ljóst er mér,
en ei þín æra og sómi.
Þitt gull er hreint og gott þess hljóð.
Samt gef ég ei mitt hold og blóð
við fé, þótt fagurt hljómi.“

Hinn gegnir: „Vilt þú, vondi kall,
mig væna um þvílíkt tyrkjabrall,
að svona lömb ég salti í dall?
Nei, siði kann ég betri.
Lát bóndi sæll, þér segjast nú!
Í Sunnudal ég gef þér bú
með afbragðs óðalssetri.
Þar svamla í hveiti svínin mín,
þar svelgja naut mín drúfuvín,
og aldin vaxa á vetri.

Þú hikar enn? Þá heyrðu það,
að hvergi á jörð eg samastað
á nokkurn nóttu lengur!
Og sú, er við mig tekur tryggð,
frá traustri og hlýrri mannabyggð
í auðn og útlegð gengur.
Í kveld í spilum klæði góð
á knæpu vann ég, hest og sjóð,
það er minn eini fengur.
Við Snakendal er bundi böl,
og bara hans nafn er smán og kvöl!“
Og út með angri hann gengur.

Hann gengur einn í eikihlíð.
Það er hin mikla lauffallstíð
með brosi hinstu blóma.
Við mánans bjarma hann brýtur eitt.
Frá bóndans húsum snýr hann greitt
á veg með vasa tóma.

En stúlkan unga er hlýddi hljóð
á hugans söng er máni og glóð
um rúður skinu í rökkri,
hún rís, sem mildan hefði hreim
hún heyrt í beiskum orðum þeim
frá fiðlu fínni og klökkri.

Með geisla í augu á götu hún fer:
„Hve gjarnan vil ég fylgja þér,
þótt sönn væri öll þín saga!
Þitt boð ég glöð og þakklát þigg.
Í þraut og smán ég skal þér trygg
og útlegð alla daga!“