Í Ranaskógi

Mig hefur á gangi með gljúfrunum fram
á götu’ ykkar systra um rjóður og hvamm
af leið milli bjarkanna borið. –
Og svo er að heyra úr hamranna þröng
sem hlátrum í fjarska og ómi af söng
sé lyft upp í ljósið og vorið.

Og eiminn ég kenni frá hruninni hlóð
við hrekkvísan læk, þar sem tægjan þín stóð
í hylnum með hvítþvegið reyfi.
Við auganu leiftrar af stökkvandi streng;
þar stirnir á smálagða, bylgjunnar feng,
er hverfa sem hendinni veifi.

Þín kynslóð er horfin á liðinna leið.
En landið er minnugt, og kynlegan seið
það gerir að forvitnum gesti. –
Og barnið, sem undrast hinn blómsæla lund
í brekkunnar skjóli, það nýtur um stund
þeirrar ástar, sem á þér hann festi.