Kirkjuhvoll | BRAGI
Bragi, óðfræðivefur

Söfn

Íslenska
Íslenska

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Kirkjuhvoll

Fyrsta ljóðlína:Hún amma mín það sagði mér: Um sólarlagsbil
bls.123–126
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1900

Skýringar

Í Ljóðmælum 1900 er Kirkjuhvoll ritaður Kyrkjuhvoll.
Í yfirskrift stendur: Lag eftir séra Bjarna Þorsteinsson.
1.
Hún amma mín það sagði mér: „Um sólarlagsbil
á sunnudögum gakk þú ei Kirkjuhvols til!
Þú mátt ei trufla aftansöng álfanna þar. –
Þeir eiga kirkju í hvolnum, og barn er ég var,
>í hvolnum kvað við samhljómur klukknanna á kvöldin.“
2.
Hún trúði þessu, hún amma mín, – ég efaði ei það,
að allt það væri rétt, er hún sagði um þann stað.
Ég leit því jafnan hvolsins með lotningu til, –
ég lék mér þar ei nærri um sólarlagsbil:
>Ég þóttist heyra samhljóminn klukknanna á kvöldin.
3.
En forvitnin með aldrinum þó óx svo mér hjá
og einhver kynleg löngun og brennandi þrá. –
Á sumarkvöldi björtu um sólarlagsbil
á sunnudegi Kirkjuhvols ég reikaði til.
>Í hvolnum glymur samhljómur klukknanna á kvöldin.
4.
Og er ég þar hjá hvolnum stóð við hamranna göng,
ég heyra þóttist kynlegan, ómfagran söng.
Og yfir öllum hvolnum og hæðunum þar
helgiblær og dularró svo undarleg var.
>Í hvolnum glymur samhljómur klukknanna á kvöldin.
5.
Ég stóð sem elding lostinn þar, ég starði hvolinn á,
þar stóðu dyrnar opnar, í björgin ég sá,
þar glöptu ljósin sjónir með geislanna blik, –
ég guðshús sá þar opið, – það kom á mig hik:
>Ég þóttist heyra samhljóminn klukknanna á kvöldin.
6.
Og dýrleg var hún, kirkjan sú, – á sveimi ég sá
þar svífa álfa ljósklædda um gólf til og frá,
og öldung sá ég standa þar altari við,
en allt í þoku ég sá það, – ég heyrði sífellt klið
>af þung-glymjandi samhljómi klukknanna á kvöldin.
7.
Og konu sá ég hvítklædda við kirkjunnar dyr,
– þá kaldur greip mig hrollur, er þekkti ég ei fyrr.
Hún varir aðeins bærði og benti mér frá
með björtum gullinsprota, og ljómi skein af brá,
>og alltaf kvað við samhljómur klukknanna á kvöldin.
8.
En óttablandna lotning mér innra ég fann hjá,
og eins og leiðslu fanginn gekk ég Kirkjuhvol frá.
Mér fannst ég brotist hafa í helgidóm inn, –
mér hvellur kvað í eyrum með töfrahljóm sinn
>hinn undarlegi samhljómur klukknanna á kvöldin
9.
Er aftanblikið sveipar fjöll um sólarlagsbil
á sunnudögum gakk þú ei Kirkjuhvols til:
Þú verður aldrei samur og áður, alla stund
í eyrum þér mun gjalla fram að síðasta blund
>hinn undarlegi samhljómur klukknanna á kvöldin.