Skin og skúrir

Er vorgyðjur kváðu sinn unaðaróð
og öldurnar leiftruðu rauðar sem glóð
og sólguðinn kyssti þær sjálfur
og blöstu við auganu himinsins hlið,
oss heyrðist sem góðvættir töluðust við;
með guði bjó hugurinn hálfur.

Hann andaði gegn um hvert brosandi blóm,
hann birtist oss talandi’ í sæbáruhljóm,
var sjálfur í sérhverjum runni;
og blærinn, sem lék sér á blöðum á við
og blandaðist tónþýðum lækjarins nið,
var nafn hans á náttúru munni.

Þá heillaði’ og töfraði’ oss tilveran öll,
hún togaði’ oss hæst’ upp á vonanna fjöll
í leiðslu, sem draumlandadrottning;
og hjartað var snortið af fegurð og frið,
því framtíðarmyndir oss blöstu þar við;
vér alföður lutum í lolning.

En þá var það stundum að sólgyðjan seig
hún sviplega hvarf oss og kveðjandi hneig
að djúpi, og dagur var liðinn,
og loftið oss breyttist í dimmþrungið djúp
og dagbani færðist i svartasta hjúp
og lokuðust himnesku hliðin.

Og vonin, sem áður í hjarta oss hló
með helfjötrum bundin í fangelsi dó
í náttsvartar náblæjur vafin,
var lengst út á andlega eyðimörk færð
í óslitin faðmlög við þrotlausa værð
í gaddaða foldina grafin.

En loks þegar sárustu sorginni lauk
og síðustu tárin af auganu strauk
sú hönd, er oss tímana taldi,
vér mundum að áður hver einasta sól,
að aftni sem skyggjandi náltguðinn fól,
um árdag kom aftur úr haldi.

Svo vonum vér eins að hvert einasta ljós,
er ylgeislum varpaði’ á mannlífsins rós
og kveikt hefir guðlegur kraftur,
þótt slokknandi hverfi það heilagri sýn,
það hverfi sem logi, er augnablik dvín,
en lifni við arinn sinn aftur.