Þula

Nú er svalt um byggð og ból,
byrgir snærinn laut og hól,
úti græna grasið kól,
sem greri um tún og engi.
Vorsins draumar vara sjaldan lengi.
Sauðir renna heim í hús,
í holu þröngri sveltur mús,
nú er hrafninn heimafús,
því hvergi er æti að finna.
Allir mega aflabrögðum sinna.
Flóamet við fossinn gljá
fönnin lykur dyr og skjá.
Vefur Norðri ygglda á
armi jökulköldum.
Dynur þá frá dökkum úthafsöldum.
Bárugarðar berja sand
brimið æðir hátt á land,
klofna viðir, bilar band,
bátar á skeri stranda.
Hollur er sá, sem hlífir í nauð og vanda.
Loksins endar strit og stríð,
stormar lægja um höfin víð,
bráðum kemur betri tíð,
blása vindar þíðir.
Allar þrautir enda vel um síðir.
Inni brennur aringlóð,
úti styttist rökkurslóð,
glóey sendir geislaflóð,
gegnum skýjatröfin.
Svífa vorsins vindar yfir höfin.
Brotna ísar, blánar mar,
bátar kljúfa öldurnar,
hlýir geislar Guðssólar
græða vetrarsárin.
Huggarinn eini harma þerrar tárin.
Allt þá verður oss í vil,
engin vetur framar til.
Vorsins glæsta gígjuspil
gleði hjartans vekur.
Allt sem lifir undir við það tekur.