Um mótstöðu manna

Stímabrak er í straumi
stend ég þar undir hendur
boðar um báðar síður
og brjóst mér hnellnir skella
á tæpu veð ég vaði
vefst mér grjót fyrir fótum
klýf ég samt strauminn kræfur
og kemst án grands að landi