Grýlukvæði

Hér forðum tíð kerling ein framhjá mér gekk
með fingur sem minntu á tengur.
Hún bar yfir öxlina sígandi sekk,
öll svipbrigðin fylltu mig kvíða og skrekk,
en þá var ég dálítill drengur.

Er gekk hún þar framhjá á ferlegum skóm
mér fannst eins og vældi í malnum.
Með slefu um kjaftinn hún sletti í góm,
í slóð hennar troðið hvert einasta blóm
lá, steindautt og visnað í valnum.

Mig grunar að nú sé hún komin á kreik
og kalli sig stjórnmálafræðing.
Hún þingmenn og ráðherra lokkar í leik
og lætur þá hrópa svo allt fari í steik
orðskrípið alþjóðavæðing.