Mjaltakonur

Mjaltakonur ganga á heimleið úr haga,
hoknar undir biðunum þreyttum fótum vaga.
Leikur mjólk í biðu og liggur sárt að iljum
lyngið á heiðinni og urðarmöl í giljum.
Heima liggur lítill og sefur.

Mjaltakonur staulast sem á streng heim að görðum,
stakar ein og ein og líkjast fjallavörðum
sem komu sér á stjá þegar húma tók á heiði.
Og hliðið tekur við þeim og þorpsvegurinn breiði.
Heima liggur lítill og sefur.

Þreyttum fótum kjaga þær hver til síns heima.
Að húsabaki kisu um mjólk er að dreyma;
hún mænir undan njóla eftir mjaltakonu ferðum
á mótum kvölds og nætur — og biðan full á herðum!
Heima liggur lítill og sefur.