SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
LaufatungurFyrsta ljóðlína:Í laufatungum leynist selið
Höfundur:Einar Jónsson úr Skógum
Heimild:Són, tímarit um óðfræði. bls.10. árg. bls. 114
Viðm.ártal:≈ 2000
Tímasetning:2012
Skýringar
Ath. aðeins þriðja vísan er nákvæmlega eftir hættinum sem skráður er við kvæðið. Í fyrri vísunum tveimur er endarím með lítið eitt öðrum hætti, þó jafnan hálfrím.
Í Skógaheiði, austast í Eyjafjallasveit, heita Laufatungur um miðja heiðina. Þar, alllangan veg neðan frá heiðarbrúnum í réttu norðri frá bæ í Eystri-Skógum, var selstaða frá Ytri Skógum. Árni Magnússon getur hennar við ritun jarðabókar sinnar árið 1709 og hennar er enn getið í sóknarlýsingu frá árinu 1840 sem Jónas Hallgrímsson ætlaði ásamt öðrum slíkum til Íslandslýsingar fyrir Bókmenntafélagið.
Í Laufatungum leynist selið,
á lágum hóli það er falið; við á sem rennur æ hin sama fyrr önn og líf var kyrrlát sumur. Hér æsku sína áttu smalar er ásauð sátu vítt um Hnauka; þar golan ein við grasið talar og gamlar slóðir ærnar rekja. Nú enginn hemur ásauð framar en allt hið gamla líkt og draumur og aldrei hóar ungur gumi að öllu rofinn tímans straumur. |