SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
FurðufuglarFyrsta ljóðlína:Hér úti í morgun var urmull af fuglum
Höfundur:Sigurlín Hermannsdóttir
Heimild:Són, tímarit um óðfræði. bls.12. árg. bls. 167–168
Viðm.ártal:≈ 2025
Tímasetning:2014
Flokkur:Gamankvæði
Hér úti í morgun var urmull af fuglum,
alls konar steggjum og kerlingaruglum. Alfyrstum mætti ég morgunhana; magnað hve hann þurfti fram sér að trana. Ég farfugl sá tildra upp tjaldi rogginn, á túninu og fá sér svo eitthvað í gogginn. Már var þar, Erla og aðrir með húfur og ástfangnar kurruðu turtildúfur. Gaukur einn kotroskinn keifaði mikið með kerlingarálftinni að ganga af sér spikið. Monthænan eggjandi, meira en aðrir og málaða gæsin með stolnar fjaðrir. Í vænginn sá þernurnar stíga við stráka og stríddi þeim meinfýsin hermikráka. Hann grínaðist með þetta, grallaraspóinn þá galaði hástöfum vælukjóinn. Uppi í brekku var starandi stjarfur og stóð þar á öndinni leiðindaskarfur. Tvísté í sífellu og teygði fram álku, það tísti í karli af ótta við hálku. Ég gekk fram á bankamann berjandi lóminn. Hann bölvaði mikið og hækkaði róminn um haukana ágjörnu er hirtu allan gróðann þeir hreiðruðu um sig og gerðu hann óðan. Til baka ég sneri í hlýlegu húmi og hugsjúkum mætti næst kjaftaskúmi. Í eyra hann kvakaði eitt kvöldið á djammi, í klónum þá lenti á harðsnúnum gammi. Nú hafði hann illfyglið fláráða fundið og fastan við súlu svo rammlega bundið. Þar rembdist hann hreint eins og rjúpan við staurinn; sem rindill mér sýndist nú vesalings gaurinn. Já, margur er fuglinn hér saman í safni; að síðustu mætti ég næturhrafni. Í augum hans brá fyrir gleðskapar-glýju er gat þess að hann hefði náð sér í kríu. En nú vil ég hætta að safna í sarpinn, svalan ég kvaddi þó burt floginn garpinn. Ég hef enga löngun að hljóma eins og fálki og hæfilegt tel því að ljúka hér bálki. |