Hrafninn

mæddur, krankur huga' eg leiddi

fræði ýms er ræktu þeir.

heyrist mér þá líkt og vægt sé

drepið léttum fingri. „Heyr.

„við þrepskjöld dyr að knýja, heyr;

aldrei gleymi' eg þeirri nóttu;

Skalf í glæðum arinfeyr.

bók mín engin döpru geði.

lík til grafar báru þeir.

ljúfa nafnið geyma þeir,

skulfu kögur huldum völdum;

áður kunnum, gnýir þeir.

og eg margtók til að stilla' hann:

gengið sé til dyra, heyr.

úti fyrir dyrum, heyr.

opnum dyrum sló og sagði:

afsakanir mínar heyr.

sofna var eg, þá var barið

furðu léttir voru þeir;

heyrð, svo léttir voru þeir.“ —

út ég starði í húmið svarta;

dauðlegan neinn jarðarleir.

rofin engum minnsta hljómi.

hennar sem í moldum þreyr,

nafnið aftur kváðu þeir,

eldur brann í sálu minni,

enn, og nokkuð gleggra. „Heyr,

að ég hygg sem þessu veldur;

ónáða mig brestir þeir.

hygg ég að hvort smellir þeir

hoppar inn úr næturvindi,

berja loftið vængir tveir.

húsráðanda kvaddi eigi

en vatt sér upp á mynd úr leir,

oná Pallasmynd úr leir,

og þó lá mér við að kíma

kringilegir voru þeir.

þú ert“, sagði ég, „ekki ragur.

fugl, þú komst, sem ljósið deyr.

heima þar, sem ljósið deyr.“

undrum sætir slíkt að heyra,

í þessu svari: Aldrei meir.

að varla maður eða kona

sitja fugl á hvítum leir,

svartan fugl á hvítum leir

hann ei mæla fleiri' en þessi,

hrafnsins verið „Aldrei meir.“

í hljóði mæli eg þá, að kalla:

vonir svíkja eins og þeir;

frá mér burtu eins og þeir.“

féll það svar svo vel í orði;

á ei meiri hrævageir.

máltak lært í böli þungu,

eltu líkt og skuggar tveir,

sviknra vona skuggar tveir,

brosandi ég stólnum ýti

eira fugl á hvítum leir.

saman grun við grun ég flétta:

þrámálugur vængjafreyr,

myrki, leiði vængjafreyr

sit og mæli' ei orð af vörum;

hrafns mér innst í brjósti tveir.

sinni þungu gátur fjalla;

frá mér liðna báru þeir

Hún úr kaldri dauðans eir

angan þungri og loftið blandi.

serafim með brugðinn geir.

hingað sent þig, krummanefur.

fró og líkn mér bera þeir.

henni sem í moldum þreyr.“

fugls í líki, vondi andi,

hingað eða næturþeyr,

ógnum fylltu, í töfrabandi;

einni spurning minni: Heyr,

Eg bið spurning þessa heyr.“

fugls í líki, vondi andi,

hans sem djúpt við lútum tveir.

sálin þessi hinum megin

fullsæl nú með englum þreyr,

fullsæl nú með englum þreyr?“

hrópa eg þá í bræði minni;

eyðinótt í veikum reyr.

enga minning lyga þinna;

ólánsblakki hrævageir.

og svarta mynd af hvítum leir.“

hljóður, kyrr og aldrei flytur,

yfir hurð á bleikum leir,

illri vætt með köldum glyrnum;

á gólfið mynd hans bregða þeir.

sem á gólfið bregða þeir,