Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
TristramskvæðiFyrsta ljóðlína:Tristran háði bardagann
Höfundur:Höfundur ókunnur
bls.141–151
Viðm.ártal:≈ 0
Flokkur:Sagnadansar
I 1. Frúr og herlegir sveinarhéldu vel sína trú. Tristram framdi bardagann við Lundúnabrú. Þeim var ekki skapað nema skilja. 2. Tristram háði bardagannvið heiðin hund, margur fékk af þeirra fundi blóðuga und. Þeim var ekki skapað nema skilja. 3. Hann var borinn á skildi framsá ungi mann, margir buðust læknarar fram að græða hann. Þeim var ekki skapað nema skilja. 4. Tristram bjó til sendimennmeð skeiður þrjár: „Segið henni björtu Ísodd eg sé sár." Þeim var ekki skapað nema skilja. 5. Tristram bjó til sína mennmeð stálið bjart: „Blátt skal merkja jómfrúr ferð en ekki svart." Þeim var ekki skapað nema skilja. 6. Lenda þeir nú skipunumvið fagran sand, so ganga þeir allir upp á þetta land. Þeim var ekki skapað nema skilja. 7. Axla þeir yfir sigsafalaskinn, so hæversklega ganga þeir í höllina inn. Þeim var ekki skapað nema skilja. 8. Fram koma þeir sendimennog sögðu frá: „Tristram ungi yðar vildi fundi ná." Þeim var ekki skapað nema skilja. 9. Ísodd inn í höllina gengurfyrir kónginn sinn: „Viltu láta græða hann Tristram frænda þinn?" Þeim var ekki skapað nema skilja. 10. Enn so svaraði kóngurinn,hann var ódeigur: „Þú þarft eigi að græða hann Tristram, hann er feigur." Þeim var ekki skapað nema skilja. 11. Enn so svaraði kóngurinní annað sinn: „Græða vildi eg láta hann Tristram frænda minn." Þeim var ekki skapað nema skilja. 12. Græða vildi eg láta hans Tristramsblóðuga und ef vissi eg það þú kæmir heil af ykkar fund." Þeim var ekki skapað nema skilja. 13. „Guð mun ráða afturkomu,"sagði frú, „eg mun ekki á þessari stundu gleyma trú." Þeim var ekki skapað nema skilja. 14. Síðan hrinda þeir skipunum framá saltan geim, so sigla þeir til Tristrams landa heim. Þeim var ekki skapað nema skilja. 15. So siglir hún bjarta Ísoddmeð seglin blá, allvel henni byrinn blés í daga þrjá. Þeim var ekki skapað nema skilja. 16. Úti stóð hún svarta Ísodd,hún sór við trú: „Svört eru segl á skipunum þeim eg sé nú." Þeim var ekki skapað nema skilja. 17. En so svaraði svarta Ísoddí annað sinn: „Svört eru segl á skipunum eg sé enn." Þeim var ekki skapað nema skilja. 18. Tristram snerist í sinni sæng,so sárt hann stakk, heyra mátti mílur fimm hans hjartað sprakk. Þeim var ekki skapað nema skilja. 19. Lenda þeir skipunumvið fornan sand, þar sté frú bjarta Ísodd fyrst á land. Þeim var ekki skapað nema skilja. 20. Ísodd heim frá sjónum gengur,gatan er þröng, einatt heyrði hún pípnahljóð og fagran söng. Þeim var ekki skapað nema skilja. 21. Ísodd heim frá sjónum gengur,gatan er breið, einatt heyrði hún pípnahljóð á veginum þeim. Þeim var ekki skapað nema skilja. 22. Til orða tók hún bjarta Ísoddbúin með seim: „Eigi skyldi hann Tristram dauður ég kem heim." Þeim var ekki skapað nema skilja. 23. Prestar stóðu á gólfinumeð kertaljós, drottning niður að líki laut so rauð sem rós. Þeim var ekki skapað nema skilja. 24. Margur þolir í heiminumso sára nauð, drottning niður að líki laut og lá þar dauð. Þeim var ekki skapað nema skilja. 25. Prestar stóðu á gólfinuog sungu sálm, þá var hringt yfir báðum líkum Rínarmálm. Þeim var ekki skapað nema skilja. 26. Til orða tók hún svarta Ísodd,hún sór við trú: „Þið skuluð ekki njótast dauð ef eg má nú." Þeim var ekki skapað nema skilja. 27. Það var henni svörtu Ísoddangur og sút, bæði voru líkin borin í kirkju út. Þeim var ekki skapað nema skilja. 28. Það var henni svörtu Ísoddangur og mein, bæði voru líkin sett í helgan stein. Þeim var ekki skapað nema skilja. 29. Það var henni svörtu Ísoddenginn friður, bæði voru líkin sett í steinþró niður. Þeim var ekki skapað nema skilja. 30. Uxu upp þeirra af leiðunumlundar tveir, fyrir ofan miðja kirkju mættust þeir. Þeim var ekki skapað nema skilja. II Svo er hún fögur sem sól í heiði renni augum voru sem baldinbrá, ber þar ekki skuggann á, og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 1. Tristram háði bardagannvið heiðinn hund, margur fékk af þeirra fund blóðuga und. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. sá ungi mann, margir buðust læknarar að græða hann. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 3. Hann kvaðst ekki græðast viljaog sór við trú, „utan hún Ísodd græði mig hin bjarta frú.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 4. Tristram klæðir sína mennog skeiðir þrjár: „Segið henni Ísodd að eg sé sár.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 5. Tristram klæðir sína mennmeð stálið glatt: „Blátt skal segl í jómfrú ferð. [en ekki svart.] Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 6. Fram komu þeir sendimenn,sögðu frá: „Tristram ungi vill yðar fundi ná.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. fyrir kónginn sinn: „Viltu láta græða hann Tristram frænda þinn?“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 8. Til orða tók hann kóngurinn,hann var so reiður: „Hvað mun þurfa að græða hann því hann er feigur.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 9. „Græða vilda eg láta hann Tristramblóðugri und ef kemur þú aftur, stoltarfrú, af ykkrum fund.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 10. „Guð mun ráða afturkomu,“sagði frú, „eg skal ekki á þessari stundu gleyma trú.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 11. Ísodd sór so mikinn eiðí kóngsins höll, kaupa vildi hún Tristrams líf fyrir löndin öll. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 12. Bundu þau segl við húna,sem jómfrúin bauð, finna vildi hún Tristram unga í sinni nauð. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 13. Út gekk hún svarta Ísoddog sagði frá: „Svört eru segl á skipunum, en ekki blá.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 14. Inn kom hún svarta Ísoddí annað sinn: Svört eru segl á skipunum seglin, þau eg sé.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 15. Og so snerist hann Tristram ungií sænginni hart, heyrast mátti mílur fimm hans hjarta sprakk. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 16. Til orða tók hún bjarta Ísodd,við sveina sín: „Ekki skyldi hann Tristram dauður er eg kem heim.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 17. Ísodd sig frá skipum gengur,gatan er greið, einatt heyrði hún klukknahljóð á sinni leið. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 18. Ísodd sig í höllina gekkmeð múga manns, prestar sungu prócessíu yfir líki hans. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 19. Margur hlýtur í heiminumso sára neyð, drottningin laut að líkinu niður, hún lá þar dauð. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 20. Og so svaraði hún svarta Ísodd,hún sór við trú: „Þið skuluð ekki njótast dauð ef eg má nú.“ Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 21. Það varð henni svörtu Ísoddmest að sút, bæði voru líkin borin í steinþró út. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. 22. Spruttu af þeirra leiðunumlundar tveir, fyrir ofan miðja kirkju mættust þeir. Og er sá sæll sem sofna náir hjá henni. III 1. Tristran háði bardagannvið heiðinn hund. Þar hlaut margur blóðuga und af þeirra fund. Þeim var ekki skapað nema að skilja.
2. Þá var hann á
skildi borinn,sá ungi mann. Margur bauð sinn læknarinn að græða hann. 3. Hann vill ekki græðslu þiggja,hann sór við trú: „utan hún Ísodd græði mig sú bjarta frú.“ 4. Tristran sendi sína mennog skeiður fimm: „Segið henni björtu Ísodd hún komi á fundinn minn.“ 5. Tristran sendi sína mennog skeiður þrjár: „Segið henni björtu Ísödd eg sé sár. 6. Svo skal búa hennar ferðsem segi eg frá: Blá skulu segl á skipunum sem hún er á.“ 7. Fram komu þeir sendimennog sögðu frá: „Tristran ungi vildi yðar fundi ná.“ 8. Ísodd sig í höllina gekkfyrir kónginn sinn: „Villtu ekki láta græða hann Tristran, frænda þinn?“ 9. Til orða tók hann kóngurinnog varð við reiður: „Hann þarf ekki græðslu við, því að hann er feigur.“ 10. Svo var henni björtu Ísoddmjúkt til máls, báðar lagði hún hendurnar um kóngsins háls. 11. „Gjarnan vilda eg láta græða Tristranaf sárri und, ef eg vissi að þú kæmir heil aftur á minn fund.“ 12. „Guð má ráða afturkomu"sagði frú, „ei mun eg í þessari ferð gleyma minni trú.“ 13. Kastaði hún yfir sig safalaskinnimeð sorg og sút. Síðan gekk hin ríka frú á bryggjur út. 14. „Svo skal búa um mína ferðsem segi eg frá. Blá skulu segl á skipinu, sem eg er á.“ 15. „Vindið upp segl við húna.sem frúin bauð. Hitta vill hún Tristran unga í sinni nauð.“ 16. Átján dægur á leiðinni var, þó gaf þeim allvel byrinn á haf. 17. Til orða tók hún svarta Ísoddað hún gekk inn: „Svört eru segl á skipunum, sem hér leggja inn.“ 18. Til orða tók hún svarta Ísoddí annað sinn: „Svört eru segl á skipunum, sem hér leggja inn.“ 19. Til orða tók hún svarta Ísoddhún sagði frá: „Svört eru segl á skipunum, en ekki blá.“ 20. Tristran snerist til veggjarsvo hart hann stakk: heyra mátti mílur þrjár, hans hjartað sprakk. 21. Lenda þau skipunumvið svartan sand, báru hana björtu Ísodd fyrst á land. 22. Löng var leiðin,en gatan var breið. Einatt heyrði hún klukknahljóð á sinni leið. 23. Löng var leiðin,en gatan var þröng. Einatt heyrði hún klukknahljóð og fagran söng. 24. Til orða tók hún bjarta Ísodd,hún leit í stein: „Ekki skyldi hann Tristran dauður, þá eg kem heim.“ 25. Ísodd sig í kirkjuna gekkmeð hundrað manns. Prestar sungu prócessíu yfir líki hans. 26. Ísodd niður að líki lýturrauð sem rós. Prestar stóðu á kirkjugólfi með kertaljós. 27. Ísodd niður að líki lýturí annað sinn. Prestar stóðu á kirkjugólfi með kertaljósin fimm. 28. Margur lifir í heiminummeð minni nauð. Hún Ísodd niður að líki lýtur og lá þá dauð. 29. Það var henni svörtu ísoddangur og sút, tvö voru þá líkin borin úr kirkju út. 30. Til orða tók hún svarta ísoddhún sór við trú: „Þið skulið ekki njótast dauð, megi eg nú.“ 31. Ausin voru þau moldunnifljótt og ótt. Sínu megin kirkjunnar lá þá hvort. 32. Runnu upp af leiðum þeirralundar tveir. Upp af miðri kirkjunni mætast þeir. Þeim var ekki skapað nema að skilja. |
