Lýrisk ástavísa

Um miðjan júní var það, þegar moldin fór að anga
og margir tóku stúdentspróf og hresstu sig á tári,
þá gekkst þú út í sólskinið með gleðibros um vanga
og geislar vorsins dönsuðu í þínu brúna hári.

Hver hreyfing þín var létt, eins og léki blær í grasi,
sem liði bára á vogi í ferskum töfrum sínum,
og aldrei vissi ég neina svo yndislega í fasi.
Í engu fannst þér nokkur lík af stallsystrunum þínum.

Því hvar sem þú í sólskini sumardaginn langan
fórst sviflétt eins og vængjuðu álfabörnin forðum
varð tilveran sem þrungin af unaðslegri angan
sem aðeins verður skynjuð en tæpast lýst í orðum.

Við hittumst kvölds og morgna, þá hafði ástin völdin.
Það haustaði og snjóaði og svo var kominn vetur,
og augnablikin liðu, ég sat undir þér á kvöldin,
og engin hefur nokkru sinni launað mér það betur.

En það er stundum sviplegt þegar hrynja glæstar hallir.
Nú hefur þú í bili tapað öllum sjönsum þínum,
því draumarnir um þig reyndust einskisvirði allir
og önnur slær nú metin í reikningunum mínum.

Já, það var mikil ólukkans skaði að þeirri skitu
sem skyndilega fékkstu og aldrei þornað getur,
því þú varst besta kýrin mín með fjögurra prósent fitu
og í fimmtán mörkum enn þótt þú bærir snemma í vetur.