Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3104)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (6)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (30)
Grýlukvæði (7)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (50)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (13)
Særingar (1)
Söguljóð (12)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (38)
Ævikvæði (5)
Ævintýrakvæði (3)
Don RamíróFyrsta ljóðlína:Donna Klara, Donna Klara
Höfundur:Heine, Heinrich
Þýðandi:Steingrímur Thorsteinsson
bls.107–112
Viðm.ártal:≈ 1900
Flokkur:Ástarljóð
Skýringar
Ljóðið birtist fyrst í 43. tölublaði Þjóðólfs 11. september 1896.
1. „Donna Klara, Donna Klara,dóttir fríðleiks, göfga sprundið. Mig þú hefir dauðadæmdan, dýpsta mér í glötun hrundið.
2. „Donna Klara, Donna Klara,dýrmæt, — sæt er lífsins gjöfin, en hið neðra ógn mér býður ísköld bæði og niðsvört gröfin.
3. Donna Klara, dátt þig leiðirDon Fernandó, brúði rjóða. Árdag næsta að altarinu — er í hug þér mér að bjóða?“
4. „Don Ramíró, Don Ramíró,döpur mér þín orðin svíða meira en álög meingra stjarna mínum vilja sem að stríða.
5. „Don Ramíró, Don Ramíró,deyð þinn trega, kappinn gildi. Velja máttu um ótal aðrar. Okkar leiðir drottinn skildi.
6. Don Ramíró, sem á Serkjumsigur fékk við orðstír hæsta, vinn þig sjálfan, kappinn kæri. Kom í hóf mitt aftan næsta.“
7. „Donna Klara, Donna Klara,dýrast sver eg boð að þiggja, gildið sæki eg, geng í dansinn, góða nótt, — á það má byggja.“
8. „Góða nótt!!“ — í glugga marrar,grafkyrr stóð á tái niðri halur þar til hvarf hann út í húmið svart á óttu miðri.
9. Dregst burt loksins dimma nóttin,Dellings mögur vekur lýði. Eins og reitur blóma breiður blasir Tóledó með prýði.
10. Hýrt á burstir borgarhallablikar sól og gulls með fágu ljóma á morgni kyrrum kirkna kúptu stöpulþökin háu.
11. Eins og býja ymur suðaóðar klukknahringing byrjar. Hölda fjöldi í húsum drottins helgan bænasönginn kyrjar.
12. Sjáið, sjáið þið ei þarnaþétt úr torg-kapellu ganga tigið fólk og fagurbúið, — fríð og prúð er sveitin langa.
13. Riddarar í gerðum glæstum,gullskreytt víf og snyrtnir þjónar ganga þar, en gjalla klukkur, glymja jafnframt orgeltónar.
14. En í hópnum, er með lotningundan víkur þá sem greiðast, Donna Klara, Don Fernandó, dýrðarhjónin ungu leiðast.
15. Brúðgumans til hárrar hallarhersing því næst öll er snúin. Afar dýrðleg er sú veisla eftir fornum hætti búin.
16. Ágætt borðhald, íþróttleikir,allt sem má til gleði haga. Yndisstundir örskjótt líða uns að nóttu fer að draga.
17. Og til dansleiks svo í salinnsafnast brúðkaupsgestir hýrir. Viður lampaskinið skæra skrautbúningar ljóma dýrir.
18. Síðan brúðhjón setjast bæðisæmdarrík á tignarpalla: Donna Klara, Don Fernandó dátt í tómi saman spjalla.
19. Fólks- í salnum glaður -grúinngengur líkt sem ölduföllum, gnýja bumbur harks með hreimi, hvella lúðrar rómi gjöllum.
20. — „Herm mér fríða! Hví þú starirhugarstola sama veginn, út í salar ysta hornið?“ að spyr gumi furðu sleginn.
21. „Don Fernandó, sérðu ei segginnsvartmöttlaðan? þann eg uggi.“ Hann með brosi aftur ansar: „Ekki er þetta nema skuggi.“
22. Skugginn nær meir þá sér þokar.Það er maður alsvartbúinn. Don Ramíró Klara kennir kafroðnandi nýgift frúin.
23. Dans er hafinn, drósum meður,dansmenn snúast glaums við hrinur ólmt í vals með ofurkæti; undir skelfur gólf og dynur.
24. „Don Ramíró, víst það veistuvið þig dansa eg fúsu hjarta, hér samt koma ei þú áttir allra síst með skikkju svarta.“
25. Hvössum augum, hryggu bragðihann á menja starir Hildi, spennir miðja svo og segir: „Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
26. Þeytast óðar þau í dansinn,þyrlast eftir hljóðsins föllum; gnýja bumbur harks með hreimi, hvella lúðrar rómi gjöllum.
27. „Hví þér ískalt er á höndum?“innti hún skelfd og losast vildi. Þau af stað og svar var sama: „Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
28. „Slepp mér, slepp mér, hættu, hættu,hugði eg síst þér nálykt fylgdi.“ Rómdimmt kvað við svarið sama: „Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
29. Logi og reykur gýs úr gólfigígna og bassfíóla kliður hvín og ymur — allt í salnum ærist töfragang þann viður.
30. „Don Ramíró, slepp mér, slepp mér,slepp mér, þú hinn ógnum trylldi.“ Don Ramíró svarar sama: „Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
31. „Guðs í nafni farðu, farðu,“föstum rómi loks kvað svanni. Við það dugur datt úr vofi, Don Ramíró hvarf úr ranni.
32. Klara er stirðnuð, helbleik hniginhrolli kólnuð, taugum slökum, yndisfagra óvit hefir umspennt sínum myrkratökum.
33. Loksins burtu líður drunginn,loksins brá hún sundur augum. Voðaleg samt vék ei furðan vífs úr fögrum sjónarbaugum.
34. Upp því staðið aldrei hafði húnallt frá því er dans nam byrja. Brúðgumans við síðu hún situr, síst er kvíðlaus, nú réð spyrja:
35. „Hví ertu svo hvít í framan?hví svo döpruð augun fríðu?“ „Hvað, Ramíró —?“ hægt hún stamar, heftist mál af böli stríðu.
36. Brúðguminn kvað brúnaþungur —brúðar varð ei minni sorgin —: „Spyr ei, drós, um dreyrgar skærur, Don Ramíró, lést í morgin.“ |
