Martröð

Jú, satt er það, mig dreymir stundum drauma
og drakúlur með tennur nístar saman.
Í nótt mig dreymdi karl sem einu auga
á mig pírði rauðbirkinn í framan.

Það fór ei leynt að karlinn sá var kátur
með kreppta greip um hamarskaftið lúið.
Nú ískraði og sauð í honum hlátur,
sem hverfisteini þurrum væri snúið.

Þó brá mér verst er heyrðist röddin hljóma
sem hamslaust færi brim um sjávarkletta.
Af myrkri full varð augnatóftin tóma
og til mín herjans karlinn sagði þetta:

„Ég læt á ruslahauginn hamarsbjálfann,
nú hef ég stýriflaugar margra þrepa
sem strikað geta yfir heiminn hálfan
og hitta beint í mark og drepa, drepa.“