Við kræklótt tré

Um sumarkvöld ég sit við kræklótt tré
og sólfarsvindar strjúka rjóða vanga.
Mig undar sífellt óræð lífsins ganga
og allt það sem hún lætur manni í té.

Ég þreyttur stari á gisnar gróðurvinjar
og gleymdar myndir birtast ein og ein.
Í minni sálu er engin hugsun hrein
og hjartakenndir tærar aðeins minjar.

Því allt var selt á lostans torgi og táls
og taumlaus girndin drekkir þínu sjálfi.
Í senn þú líkist kjölturakka og kálfi

sem kvoðan sökkvir langt upp fyrir háls.
Þér bjargar engin andakt, von né trú
því allir breyttu á sama hátt og þú.