Sumar við Skjálfanda

Í skýjunum myndaðist fallegur, faxprúður hestur
fæturna taldi ég snöggvast og þeir voru átta.
Í Bjargakrók veit ég að hrafninn minn svarti er sestur.
Sól skín í norðri, bráðum er mál að hátta.

Í Heljunni sýnist þó dvergmurtan viljug að vaka,
vasklega smágerða kóðið í skorpunni stekkur.
Hásumardagurinn alls engan enda mun taka
því upprisa sólar byrjar þegar hún sekkur.

Þögnin hún varir svo örlítið augnablik, þá
upphefjast kórar í lómanna söngleikjahöll.
Ég ætla að vaka hér úti í nótt til að sjá
Óðin hleypa á skýi yfir Kinnarfjöll.