Haust

Nú bregður lit á landið haustsins glit
löngu er sölnað vorsins bjarta skart,
þótt aldursferlisgaldur greinist vart
göngum við sömu örlögum á vit.

Ég heyri stríðan tón í tímans þyt
frá tregastrengjum – og mér finnst það hart
að árin þræði silfri hár mitt svart,
saknaðarljóð ég æsku minni flyt.

Ég veit og skil, þó hrynji hrím á brár
og hrukkur risti enni mitt og vanga
er tilgangslaust að harma hrörnun slíka.

Er fyrstu snjóar falla í þitt hár
þá finnst þér aðeins léttari sú ganga
fyrst vinir þínir gerast gamlir líka.