Vorið sem ég dó

Ég hélt það myndi djarfa af degi nýjum.
Sú draumsýn brást mér þó,
er sólin hvarf í kaf af kólguskýjum
og kuldinn um mig smó.
— Var það ekki vorið sem ég dó?

Og þar sem áður ástin sat að völdum
nú ógn og skelfing bjó
sem linnulaust með fantakrumlum köldum
í kaunin stöðugt hjó.
— Var það ekki vorið sem ég dó?

Og einn míns liðs ég villtur fór á vegi,
mér veittist aldrei ró.
Svo fölnar jörð á fyrsta sumardegi –
þá fannst mér lifað nóg.
—Var það ekki vorið sem ég dó?