Smalavísur

Gaman er um holtin há
hlaupa kringum ær í haga;
man ég alla mína daga
fyrsta sinn er sat ég hjá;
undur-vel lá á mér þá,
helst eg vildi hlaupa í sprett
Staðarheiði austur alla,
upp að Halaklett.

Kleif eg frár um kletta og hlíð,
krækiberjum sokk ég fyllti,
en um féð mig einu gilti,
allt fór það á dreif og víð.
Sú var inndæl sumartíð.
Fagurt var um foldarból,
gott var upp á Grenishjalla,
glatt skein fögur sól.

Halaklett ég upp komst á,
Ennþá koman þar mig gleður;
þá var bjart og besta veður,
út um hafið allt ég sá,
sá á Papey suður þá,
eygði svo í einum svip
fjörutíu franskar duggur,
fimmtán róðrarskip.

Nú var farið féð á rás,
fljótt ég niður kleif í skyndi,
léttur rann, sem lauf í vindi,
hljóp í spreng með mæði og más,
stóð loks við á einum ás:
„Táta, fram hjá! tík ósein.
Ef þú féð mér færir aftur,
færðu roð og bein.“

Táta gamla títt við brá,
teygði lappir, skrokkinn þandi
– það er hunda á hlaupum vandi –;
þegar kvíféð þetta sá
hrökk það upp við hundsins gá,
upp í hvamm og út sig breiddi,
eftir tölti ég.

Síðan kyr í laut ég lá
lítinn bak við smalakofa
í forsælunni og fýsti að sofa,
fór ég til að snæða þá,
– tók úr barm mér cftir á
bók og las um litla stund,
síðan loks eg saddur festi
sætan miðdags blund.