Ellin

Sinnið vel, telpur, gjöfum listagyðju
ilmandi af sæld og tærum hörpuhljómi.
Ég sjálf, sem eitt sinn var svo frá á fæti,
er föl af elli, svarta hárið gránað.
Mér þyngir fyrir hjarta, hnén sem voru
dansmjúk sem hindarkálfar, kikna á göngu.
Oft kvarta ég; en hvað er hér til ráða?
Fær dauðleg kona forlög hvers manns flúið?
Ástfangin dögun Títon hreif, var hermt,
rósfögrum örmum út á heimsins jaðar.
Ungur og vænn var hann, og hlaut hann þó
að eldast bundinn ódauðlegri konu.