SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Eggert ÓlafssonFyrsta ljóðlína:Allir tala um Eggerts skip
Höfundur:Gunnar Pálsson
Heimild:Sunnanfari. bls.13. árg. 7. tbl. 1914, bls. 50–52
Viðm.ártal:≈ 1775
Tímasetning:1768
Skýringar
Snorri Hjartarsson hefur tekið ljóðið upp í safnrit sitt, Sól er á morgun, en þó sleppt úr fimm vísum; nr. 2, 5, 6, 7 og 12.
1. Allir tala um Eggerts skip,allir spyrja og sakna; við þann mikla sjónarsvip sannlega megum vakna. En hver mun eftir hann yrkja svo sem yrkja ber, ágætasta mann? Til þess ekki treysti’ eg mér, en treysti hver sem kann.
2. Yrkin hans eru yrkja best,ef eftir hann skal mæla: verkin fögur vitum flest, sem víst er skylt að hæla, og margfalt lærdómsljós; ásýnd skír með gáfna gnægð, göfugt dygða hrós, þessa bar yfir flesta frægð forgylt landsins rós.
3. Nú veit guð, hvort niður í sjánáði’ að grunni sökkva, þegar æstist aldan blá og ógnarveðrið dökkva, ella hefur hann skipi’ eður landi nokkru náð, neinn það greina kann; berjast mér í brjósti ráð um býsna tilburð þann
4. Tregur em eg að trúa því,trautt sem heyra vildi, en gef þó málið guðs vald í, — gerla hver það skildi, að veður var ófært; aungvu skipi voru vér vissum þvílíkt bært, getur dauðans geri því mér um göfugmennið kært.
5. Um hans háttu’ og ævistundætla eg þeim að skýra, sem kunnast var um líf og lund listamannsins dýra, en fagurt fanst mér allt, vitugt, stöðugt, gætið, glöggt, glaðlynt, hófsamt, snjallt, en því varð svo snúið snöggt og snotran lögð í salt.
6. Ef hann sjálfur salti ísefur á mararbotni, auðgengt mönnum er að því, að aldrei þessi rotni, hans æran ódauðleg, flutt með honum í hærri stað, hefst á allan veg, finst þar allt það fullkomnað, sem frestar hérvist treg.
7. Vor á meðal minning hansmun ófúin vara utan bæði og innanlands, ei til rýrðar fara; ungur ávann það, á roskins aldri reyndist meir en rétt í hverjum stað; öfundar skeytti lítt um leir og lágt hann fótum trað.
8. Vér þótt söknum vinir hans,vandamenn og frændur, vitum samt, að víst til sanns var hann engu rændur, en fluttur í fegri stað, allt hefir betra þegið þar, það var áformað; reiðubúinn að vísu var í vistaskiptið það.
9. Veraldarglampinn villti hann ei,var það miklu dýrra, hér sem rækti í hugarþey, heldur en mart hið nýrra himneskt, líkamlegt, orða og hugar iðka vann ágætasta spekt, glaðlegt, fróðlegt, gagnsamt fann, það gekk honum ekki tregt.
10. Allt ef vilda’ eg tína og tjá,til sem hafa kynni, tafsamt yrði tal mitt þá til þess út það rynni, en hvergi hálftalað, öðrum slíks eg unna vil, sem yrkja ei skjálftalað, líka sumt eg lýðum skil ljóst og sjálftalað.
11. Enginn hlaut þar upp á sjá,að hann sjúkur lægi, enginn liðinn líta ná; listamaðurinn frægi heill frá heilum fór; enginn grafar grátur varð, gerst sem hefði stór; leit ei ekkja skjaldar skarð, þau skildi ei land né sjór.
12. Saman glaðir vorum vérvinir oft og tíðum, á soddan hvarfi hægast ber, hels það léttir stríðum, nær sæll fer sælum frá; aftur munum sælli sjást síðar himnum á, búa saman með yndi og ást eilífum guði hjá.
13. Um einskis heyrða eg annars látalmennt fengist meira, tal og seðlar tjá þann grát, eg tala ei þar um fleira; en soddan sæmdar vott hvers manns brjósti að hafa í held eg mikið gott, vel nær komist var að því, en vélin fæða spott.
14. Þó landi voru hans lögsagnarleyfðist ekki að njóta, til annars fallinn vel hann var, víst sem náði hljóta: hefðar í himna slétt, hinu sinti hann harla lítt, hafi eg skilið rétt; guð hefir honum úr fári flýtt, að forðast mæðu og prett.
15. Hans lögsagnar hlakka tilheyrða eg ærið marga, og vel á slíku vissi hann skil, vondu gjarn að farga. En hver veit hverninn þá farið hefði framar meir? Færri hins besta gá, rfsa á móti mörgu þeir, minnst sem von er á.
16. Bending er, nær bestu mennburt frá heimi kallast, grátur bæði’ og gleði senn góðum skaut í fallast. En veröld sjái um sig, um hvorugt gefur hún sig par heldur spreytingslig, þó guðs orð syndagjöldin þar greini hryggilig.
17. Enda far nú, Eggert, veleilífar lífs um stundir; ástmenn þína fús eg fel frelsarans geymslu undir og allan landsins lýð, söknuður þinn er sár um stund, en senn gefst betri tíð. Hvern, þitt tekst á hendur pund, hamingjan styðji blíð. |