Norður fjöll (ferðakvæði) 4

Á grund undir holtbarði háu
af hestunum sprettum vér þá,
ég klappa klárnum á hálsinn
og klóra’ honum eyranu hjá.
Sko, knálega karlinn sér veltir
og kraftbyggðan hristir’ann skrokk,
og vindurinn faxinu feykir
og fallegum ennislokk.

Vér hreiðrum oss upp undir holti og
hundurinn fylgir oss trúr.
Úr töskunum tökum vér nestið og
tappana flöskunum úr.
Vér tölum um veginn og veðrið
og viðburði leiðinni á,
um greiðann á gistingarstaðnum
og gæðin stúlkunum hjá.

Í vestrinu sól fer að síga,
hún sindrar á snæfjöllin skyggð,
og dagur fer þegar að þverra
og það er svo langt niðr’í byggð.
Vjér þurfum að spretta úr spori,
á spöðunum halda í kveld.
Ef klárarnir hvílast og fyllast,
þá komumst vér samt, að ég held.

Já klárinn minn, kom þú að læknum,
og kroppaðu þar sem er best.
Við báðir sem best skulum nota
hinn bráðfleyga áningarfrest.
Í hnakkinn minn höfuðið legg ég
og hugljúfum dvala mig fel.
Nú heyri jeg hestinn minn bíta. –
Já, hertu þig, karltetur, vel!