Móðir mín

Móðir. Ég sigli minn sjó fram á haust.
Til suðurs hver fold er í kafi. —
En Sóley rís úti, sveipuð laust
í svellgljá og kvoldroða-trafi.
Hér á að draga nökkvann í naust.
Nú er ég kominn af hafi.

Í borga og stranda streymandi sveim
mín stjarna leit til þín í vestur; —
því hvar er svo fátt sem í hópsins geim,
eða hljótt sem þar glaumur er mestur?
Og venur það ekki viljann heim
að vera hjá sjálfum sér gestur?

Í förum, við öldu og áttar kast,
margt orð þitt mér leið í minni.
— Draumarnir komu. Ég lék og þú last
í lítilli stofu inni.
Hvort logn var á sæ eða bára brast,
þú bjóst mér í hug og sinni.

Við spor hvert um Bifröst, að Heljar hyl,
til himins vor tunga hjó vörðu.
Þú last — þetta mál með unað og yl
yngdan af stofnunum hörðu.
— Ég skildi að orð er á Íslandi til
um allt sem er hugsað á jörðu.

Þú elskaðir stökunnar máttuga mál,
myndsmíð vors þjóðaranda,
þar ættirnar fága eldgamalt stál
í einvistum fjalla og stranda,
— við öræfamorgunsins brúnabál,
við brimþunga mannauðra sanda.

Frá árbjarma fyrstu æsku ég man
óm þinna glötuðu stefja.
Enn finnst mér ég heyra fjallasvan
í fjarska sín vegaljóð hefja.
— — Svo finn ég, hjá ísunum, móðurman
í mjúku fangi mig vefja.

En þar brástu vængjum á fagnandi flug,
sem frostnætur blómin heygja.
Þar stráðirðu orku og ævidug,
sem örlög hvern vilja beygja.
— Mér brann ekkert sárar í sjón og hug
en sjá þínar vonir deyja.

En bæri ég heim mín brot og minn harm,
þú brostir af djúpum sefa. —
Þú vógst upp björg á þinn veika arm;
þú vissir ei hik eða efa.
Í alheim ég þekkti einn einasta barm,
sem allt kunni að fyrirgefa.

Og þegar ég leiddi í langför mitt skip
og leitaði fjarlægra voga
ég mundi alltaf þinn anda og svip.
— Þú áttir hjarta míns loga.
Og þitt var mitt ljóð og hvert gígjugrip.
Þú gafst mér þinn streng og þinn boga.

Dagar þíns lífs, þínar sögur, þín svör,
voru sjóir með hrynjandi trafi.
Móðir. Nú ber ég þitt mál á vör
og merki þér ljóðastafi.
Til þess tók ég fari, til þess flaut minn knör.
Til þess er ég kominn af hafi.