Kolfinna

Lýsti selið sólarbjarmi
senn er þornuð dögg af greinum
Kolfinna með kæfðum harmi
kveikti eld á hlóðarsteinum.

Loginn birti lífsins veldi
létt um vangann féllu tárin.
Hún var brennd af öðrum eldi
ekki vildu gróa sárin.

Átti hún gnægð af ástaföngum
öll sem brunnu fyrr en varði.
Hraðar barðist hjartað löngum
Hallfreð þegar bar að garði.

Var hann ljós í huldum hörmum
heimur þó ei frelsi gæfi.
Enginn hafði hlýrri örmum
hana bundið fyrr um ævi.

Vinnur einn og annar tapar
ennþá skeður margt í leynum
Sorg og yndi ýmsum skapar
ástin, sem er fædd í meinum.

Sumarstund ei staðar nemur
stjörnur brosa á himinhveli
Hallfreður að kvöldi kemur
Kolfinna er enn í seli. –