Fögnuður

I.
Enn ertu sama sólin
og sú er lýsti mér
yfir þá auðn og dimmu,
sem enginn hjálparlaust fer.

Enn ertu sama sólin -
sumarfögur og hlý,
yngd af heilagri elsku
og alltaf morgunný.

II.
Nú líð eg inn í ljómann,
sem leggur frá hjarta þér.
Eg finn, eg verð góður og glaður
við glóðina, sem þar er.

Eg finn, að við ung verðum aftur
eins og þegar við fyrst
teyguðum æskunnar öru
ástarbikarinn fyrst.

Ég veit, að við gleðjumst og gleymum
gráti og horfinni sorg,
en dönsum við óbrunna elda
í elskunnar glæstu borg.