Sonnetta, óstýfð, síðstuðluð, fyrsta rímblokk endurtekin

Nú sit ég einn í svölum aftan-kalda
og silfurhvítum horfi eftir linda,
sem bungar fyrir blástri sunnanvinda,
þar blá og dimm sig reisir fjarðar-alda.
Heill sértú, blær, og vonarljósið valda,
sem veit ég af að baki dökkra tinda,
og heill sértú, þú hreinust allra mynda,
sem hylst mér nú á bakvið jökulfalda.
Þig skal ég, mey, í mínum huga geyma,
og aldrei muntu mér úr minni líða,
þú munarskæra, sem ég unni lengi.
Um þig mig skal á dimmri nóttu dreyma,
og þegar ljómar fagrahvelið fríða,
þá fyrir þig ég hreyfi gígjustrengi.
Benedikt Gröndal: Fjarri