Hrynhent

Lýsing: Í þessum hætti eru 8 bragstöður í vísuorði. Hendingar eru eins og í óbreyttum dróttkvæðum hætti, nema hvað viðurhending er í 7. stöðu (í staðinn fyrir 5. stöðu). Hrynjandi í frumlínum (og síðar einnig í síðlínum) er jafnan trókísk (hnígandi tvíliðir). Það virðist einkenna hrynhendu (eins og kimlabönd) að síðari stuðull í frumlínum er jafnan í 5. stöðu, þ.e.a.s. í 3. sterkri stöðu, eins og í rímnakveðskap síðari alda. Þessi háttur á rætur sínar að rekja til latnesks trúarkveðskapar miðalda. Hann var fremur vinsæll, þótt fáar alveg reglulegar vísur fyrirfinnist fyrir tíma Snorra; sbr. þó 16. v. í Háttalykli Rögnvalds jarls, einnig Arnór Þórðarson jarlaskáld, Magnús Skeggjason og Gamla kanóka. Síðar var hrynhenda einnig mjög vinsæl, einkum í trúarlegum kveðskap (frægasta dæmið er Lilja Eysteins Ásgrímssonar), þ.á m. runhend afbrigði hennar (sbr. 90. v. Háttatals Snorra, 17. v. Háttalykils Rögnvalds jarls; einnig Málsháttakvæði). Í þessum hætti birtast einna fyrst einkenni kveðskapar síðari alda: hnígandi tvíliðir og fastur stuðull í 3. sterkri stöðu. (Í 62. v. SnE eru stuðlar í 5. og 7. stöðu (en hendingar í 3. og 7. stöðu í frumlínum (skothendingar) og í 2. og 7. stöðu í síðlínum (aðalhendingar)), og nefnir Snorri það dróttkvætt hrynjandi. Hins vegar fyrirfinnst þessi háttur ekki í dróttkvæðum kveðskap, en margar línur af svipaðri gerð eru í hrynhendum vísum í bland við línur af gerðinni 64. v. SnE, og bendir það til þess að skáld hafi ekki talið þetta sérstakan hátt.)