SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (17)
Afmæliskvæði (1)
Ellikvæði (1)
Gamankvæði (1)
Hátíðaljóð (4)
Náttúruljóð (2)
Tregaljóð (1)
Ættjarðarkvæði (2)
Ævikvæði (1)
Viðm.ártal:≈ 1900–1925
Flokkur:Náttúruljóð
Á vorin, þegar vindblær enginn
vekur þungan straumanið, síðla fögur sól er gengin, sveipast þoku fjallarið, byrst ei heyrist bárustuna, blundar allt í friði rótt, þá er ljúft hjá þér að una um þögla, kyrra sumarnótt. Þig er sælt að sjá og skoða sumardegi björtum á, glitrað sólar gullnum roða glóir allt um hæð og lá. Blómin dafna í brekku og lautum, brosir gjörvöll náttúran. Fuglar kvaka, firrtir þrautum, fagna og lofa skaparann. Þó að vetrarvindar geisi og visinn nísti freðinn svörð, háar jakahrannir reisi, hylji snævi strönd og börð, þinn er svipur mér svo mætur merka, fagra eyjan kunn, þó að reiðar ránardætur raskað hafi þínum grunn. Alloft þínar strendur strýkur sterkum mundum byrstur sær. Ógurleg þá aldan rýkur ekkert hana staðist fær, við þig hún ótal þreytti glímur en þína sögu ei margur les síðan Skalla- gamli -Grímur gaf þér nafnið Knarrarnes. Heitt ég ann þér eyjan fríða, æskudaga minna skjól, hvort sem blómin brjóst þín prýða og broshýr vermir náðarsól, eða frostið föla, lúða, fönnum búna herpir kinn finnst mér, aldna eyjan prúða, yndislegur svipur þinn. |