SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (17)
Afmæliskvæði (1)
Ellikvæði (1)
Gamankvæði (1)
Hátíðaljóð (4)
Náttúruljóð (2)
Tregaljóð (1)
Ættjarðarkvæði (2)
Ævikvæði (1)
Sæll vertu góði séra minn
sest jeg nú upp á skjáinn þinn fyrir síðast jeg þakka þjer, þú tókst svo ofur vel við mjer, síðast þegar jeg koma að Hvammi, Hvamminum þarna í dalnum frammi holdvotur eptir hregg og stúð? háttsemi þín var við mig prúð. Litlu get jeg það launað þjer lítið þó engu betra er. Jeg er svo sára sálarlaus, sviðkaldar fætur, dofinn haus að mjer er eig hægt að yrkja óð í æðum er nærri storknað blóð, hrímkaldur bæði og hjelugrár hrökklast jeg nú með grettar brár, ungur jeg forðum þótti þó þrekinn og fær í margan sjó. Orðhagur opt jeg kvæði kvað svo kvinnunum þótti gaman að en nú er jeg orðinn ósköp hás, alt eins og gamall þjór á bás, að stúlkunum ungu stuggar við stef þegar nöldrar karltetrið. Alt þettað gerir ellin að ekki er til neins að kvarta um það en hvað á nú þettað kalla raup sem köllum er tamt ef fá þeir staup, því aptur lifir ei æskan vor exintempórus rautator.? Þá er að minnast annað á, átum við saman nefi hjá, þarna út undir illa hrauni Árna mínum það drottinn launi, þar hámaði jeg í mig heitan graut hangikjöt bæði og steik sem flaut í sýnu bráðu eigin floti alt var ríflegt í þessu koti, mjölvindlar eins og manstu vóru. mönnum bornir á fati stóru vínið í skálum kaffið í kollum ?liftækið sykurhlunkar á bollum, svo maginn í mjer var meira en klessa, hann man altaf síðan veittu þessar og hefur ei síðan borið sitt bar því bumbult honum að lokum varð - en þó að sá kostur þætti góður, þar var alt minna um sálarfóður, þeir skrofuðu ein nema um skyr og graut skeifbera? hrúta kýr og naut, og mjer fóru þær ræður loks að leiðast og lausnar gerði jeg þaðan beiðast, því jeg var lasin þótti mjer svalt þar var líka svo fjandast kalt. Jeg skreiddist þá inn og upp á pall og yfirgaf þennan grinda hjall, þegar jeg slapp úr þrautum þeim þá við mjer tók með höndum tveim holdmjúk, siðlát og hýrleg kona huggun volaðra Adamssona hún vafði mig innan í voð margfalda og vermdi mína hverja spennti taug, en ef jeg á þjer satt að segja svei mjer ef jeg þá vildi deia því upp ýngt mjer svall í æðum blóð eins og þá fyrst ég kyssti fljóð. Allar skemtanir eig kvöld eru það gömul syndagjöld, um morguninn fór jeg kátur kreik og komst upp á hann gamla Bleik Hann Erpstaðar skeggi eins og jeg íta vildi þó heim á arg beina leið inn á Bjarnadal brölta ljetum við jóa val, en heljar Brekkan svo há og brött hún var ei geng nema fyrir kött svo brjóstveikan mátti bera mig Bleikur minn um þann glæfra stig, laung þó oss fyndust löndin heiða loksins komum við ofan að Breiða, og hittum gullkónginn gamla þar gestrisinn bæði og kátur var, svo þegar kom jeg síðan heim sár uppgefinn af ferðum þeim lúinn korpus jeg lagði í ból og leit ei upp fyrir þriðju sól. |