Kornbrekkur

,,Komstu að Kornbrekkum?"
Kom ég þar fyrrum,
sumar í garði.
hlógu við hagar
og í hundraða flokkum
skipuðu sauðir
sólbjarta grund.

Brosti við búrausn.
Bóndi kom til dyra.
Blíður í bragði
bauð mér til stofu.
Gerhygli, greiði
og göfuglyndi
fyllti fögnuði
farmóðan gest.

,,Komstu að Kornbrekkum?"
Kom ég þar aftur.
Sá ég þar sandmel
og svartar rústir.
Úti bauð gestum
auðn og kuldi,
en súgur um sorg
söng við inni.

,,Komstu þá að garði?"
Kom ég og starði.
Allt var í auðn
og engin heima.
Sá ég austur á Sand.
Sorgarskari
dapur var á ferð
með dökkri kistu.

Hafði helja
héraðsmiðju
farið ránshendi
og rjóður gert.
Sló húsbóndann
og svo hvað af öðru
hús og haga
hjarðir og tún.

Þá var mér sýnt
að sveitin drjúpti
og að hjör henni
við hjarta stóð.
Vildi og ei lifa
eftir valmenni
eitt kuldastrá
á Kornbrekkum.

,,Komstu að Kornbrekkum?"
Komstu þar í vetur?
Sástu þar lauk þann,
er lifir eftir?
Sá er sífrjór
sumar og vetur, -
það er góðs manns orð
sem grær þó frjósi.