Skær þegar sólin skín á pólinn

Það var eitt sinn er Hjálmar var átta ára á Dálksstöðum; þar er hart tún. Jóhann fóstri hans var sláttumaður og vildi venja Hjálmar við að hjakka. Einn morgun var heiðskírt veður og bakaði sólin rótina svo Hjálmar náði af engu strái og stóð allajafna að brýna en Jóhann skóf og skáraði umhverfis hann og fékk Hjálmar af því skapraun mikla og kvað þá vísu þá er hér er birt. ... Fékk Hjálmar gilda flenging að kvæðislaunum og kvað hann ekki um nokkra tíð þar eftir.