Ég heiti Gestur og er frá Hæli

Gestur varð þjóðsagnapersóna þegar í lifanda lífi og eru enn til um hann sögur. Hann var eitt sinn á ferð í Reykjavík í verslunarerindum og þetta var á tímum lestaferða. Ekki fór Gestur samt af stað heim með sinni lest. Var hann þó ferðbúinn og hélt í tauminn á hesti sínum, er hann kallaði Gamla-Grána. Var það gæðingur mikill.
Gestur var kenndur og fór að tala við einhverja, sem taldir voru heldri menn. Fór hann að erta þá, en þeir þoldu illa og höfðu ekkert við. Komu þar að tveir lögregluþjónar, tóku Gest og ætluðu með hann upp í   MEIRA ↲

Gestur varð þjóðsagnapersóna þegar í lifanda lífi og eru enn til um hann sögur. Hann var eitt sinn á ferð í Reykjavík í verslunarerindum og þetta var á tímum lestaferða. Ekki fór Gestur samt af stað heim með sinni lest. Var hann þó ferðbúinn og hélt í tauminn á hesti sínum, er hann kallaði Gamla-Grána. Var það gæðingur mikill.
Gestur var kenndur og fór að tala við einhverja, sem taldir voru heldri menn. Fór hann að erta þá, en þeir þoldu illa og höfðu ekkert við. Komu þar að tveir lögregluþjónar, tóku Gest og ætluðu með hann upp í tugthús. Mótmælti hann ekki að fara með þeim en spurði:„Má ég ekki sitja á klárnum hérna uppeftir. Hann er letidróg og þið þurfið ekki að halda í tauminn.“ Þeir leyfa það. Gestur lætur tauminn upp á makkann og stígur á bak en lögregluþjónarnir ganga sinn við hvora hlið og halda í taumana. Þeir fara klyfjagang upp fyrir lækinn, en þegar þangað er komið, lætur Gestur hestinn finna, að hann eigi að fara hraðara og er Gráni óðara kominn á harða sprett. Dragast lögregluþjónarnir með tvo eða þrjá faðma, en verða þá að sleppa. Þá segir Gestur við þá:
Ég heiti Gestur og er frá Hæli
Étið þið skít og verið þið sælir. (Frásögn Páls Lýðssonar í Litlu-Sandvík)   ↑ MINNA