Vorvísa 1941

Kláðinn, hor og hungrið mest
helið af sér fæðir,
þó er af öllu þessu verst
það, sem hjartað mæðir;
trúuð sál - þótt sjái brest-
síst á skeri flæðir,
af því himnesk öfl hún ber
upp úr dufti lyftir sér
í þær helgu hæðir.

Láttu drottinn, líðingar
linast, þá vér biðjum,
dæmdu ei straff, það verðugt var
veikum Adams niðjum,
anda gef oss auðmýktar,
undir mótgangs hryðjum
lát iðrandi finna fró,
en föðurlega hirt oss þó,
nær hið illa iðjum.