Ólafi má það ekki lá

Kolbeinn segir svo frá tildrögum vísunnar: „Ég gerði hvorutveggja, að ég hreifst af vísunni [þ.e. Brautarholtstúnið grænkar og grær] og þótti sveitungi minn vera hart leikinn. Datt mér því í hug þessi vísa.“

Vísur þessar urðu allmargar og blönduðu ýmsir sér í þann leik. Voru þær vísur jafnan nefndar „sláttuvísur“.