SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (40)
Afmæliskvæði (5)
Ástarljóð (6)
Baráttukvæði (1)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (4)
Ellikvæði (2)
Gamankvæði (2)
Hátíðaljóð (2)
Ljóðabréf (2)
Náttúruljóð (10)
Söguljóð (1)
Tíðavísur (2)
Þululjóð (2)
Ættjarðarkvæði (3)
Ævikvæði (2)
Æfisaga (þula)Fyrsta ljóðlína:Sat ég, og söng
Höfundur:Guðrún Björnsdóttir
Heimild:HérMos - 2008/02. Viðm.ártal:≈ 0
Sat ég og söng
um dægrin löng- dægrin björt og löng; en úti streymdi lækurinn litli létt hann tyllti fæti á flatan stein – inni sat ég ein drauma mína dreymdi. Úti standa blómin og bíða bala skrúða hól og heyjavöll – deyja eiga þau öll. Ekki vil ég, ekki vil ég bíða, áfram skal líða veginn vinda fríða. Opin stendur hurðin á hamrinum huldurmeyjan grætur bæði daga og nætur, huggast ekki lætur – harmurinn á djúpar rætur. „Einum unni hún manninum meðan það var ..., en það fór þar.“ – Hættu að gráta meyjan mær þá máttu heyra hlæja þér í eyra alheiminum og meira -eilífið færist alltaf nær. Ekki skalt þú ást þína gráta ei mun hún láta auðn í þínu hjarta – ástin bjarta – Opna það, um því að sjá sól að sjá – sól í sálu má! Meyjan mær, móðir jörð hlær gleði hörpu slær. Nú kvaddi sólin skær, svefn þér verði vær, góða nótt! Heim sný ég fljótt hugurinn um heimana flýgur nálin stígur ótt og fljótt sín spor sumar, vetur, haust og vor. Hver vill með mér sitja og sauma syngja og dreyma bjarta sumardrauma? Vel hefi ég æfinni unað, alltaf þó munað – alltaf þó ást mína munað. |