Landsýn

Kaldur er morgun um sollin sjá,
svalbrúðir Ægis sér falda,
stormský í norðrinu grimmlega grá
girða með haustlínu vorsólar brá;
hátt gnauðar eldvél og alda;
ægir mér stórhafið kalda.

Ýtti ég knerri við Englandsströnd,
auðuga af gullinu rauða;
dúðaði vorskraut hin voldugu lönd,
viljugan, nauðugan drógu mig bönd
heim yfir hafflæmið auða, –
heim, heim í átthagann snauða.

Þar á ég brúður og þar á ég jóð –
þú þarna, már, yfir djúpi!
Lifir allt heima? Er lukkan mér góð?
„Land! þar er land!“ – kallar sæfara-þjóð, –
„háfaldað ísþoku-hjúpi,
höfuð á fjalljökla gnúpi!“

Heill sé þér! heill sé þér, hjarta míns land!
Heldur und nálínið kalda, –
heldur ég kyssi þinn klakaða sand
komist ég lífs yfir sjávarins brand, –
heldur en burt frá þér halda,
hjartað mitt jöklinum falda!

Nábleika fjallhöfuð! Faxahaus!
firn eru að sjá þig og skoða;
nú skil ég af hverju Oddur kaus
„örlögum hlýðnast“: hann gekk ei laus.
Vala sem spáir um voða,
viltu mér örlög hans boða?

Heim vil ég samt því mín sál og mín rót
er samgróðið landinu háa.
Ættbyggð! er sýnist nú úfin og ljót,
andinn minn bræðir þinn jökul og grjót;
bakvið þá bólstrana gráa
brosir mér rósin þín smáa.

Fjallsala konungur, Öræfa-ár,
ofan með höttinn þinn gráa!
Set nú upp gullhjálm og glaðari brár,
girtu þig ljóss-örvum, rammur og hár,
sýndu mér sál minna áa,
sýndu mér tign vora háa.

Upp, upp úr þokunni annað hvort
ellegar þvert fram á sæinn!
Lengur nú hjálpar ei hryggð eða gort,
hlutskiptið kjóstu nú, þitt og vort;
hættum við bergþursa braginn!
beint upp í skínanda daginn!

Belja þú, stormur, og byrgðu þig, land,
bjart er í hásölum anda;
hafsjó og rokvind ei hræðist hann grand,
hann er ei bundinn við lög og sand,
ánauð og örlagavanda. –
Ísland! nú sé ég til stranda!