Hornbjarg

Turnafögur Hornbjarg heitir
>höll við marar ál.
Þar á vori’ um kvöld ég kom,
>sá kynt í hamri bál.
Hallardyr að hafi snúa.
„Hér mun ríkur kóngur búa.“
Gulls- og silki-glit frá tjöldum
geisla sást í öldum.

Sólin rauð frá hafsbrún horfði,
>hljóður hvíldi sær.
Flagg að hún á fleyi steig,
>er færðist bjargi nær.
Hér var ei að koma’ að koti.
Kóngi heilsað var með skoti.
Brátt til svara bumbur allar
buldu’ í hvelfing hallar.

Varpfugl svaf, en við þær kveðjur
>vaknar; hver ein tó
úr sér vængjum óteljandi
>yfir djúpið spjó.
Hristist loft, en hljóða-gargið
hermdi’ og tuggði eftir bjargið;
og með rámra radda súgnum
rigndi drít frá múgnum.

En sá sveimur! En þau læti!
>En það sarg og garg!
Auðséð var, sá urmull þóttist
>eiga þetta bjarg.
Hver um annan sveiflast; sjónir
svimar við þær millíónir.
Yfir ræður enginn; fjöldinn
allur fer með völdin.

Luktist bjargið, ljósin dóu,
>litskreytt hurfu tjöld.
Sáust skitin skegluhreiður:
>Skríllinn hafði völd
hér sem víðar. Buðlung bjargsins
bundið hefur múgagargsins
öld, svo fyrri fegurð geymist
fólgin, eða gleymist.

Það var eins og hami hefði
>hugur kastað minn.
Skamma stund í huldu-heima
>hafði’ ég litið inn.
Fyrrum hafði fólkið kynni
föst við heiminn þarna inni.
Nú er fögrum huldu-höllum
harðlæst fyrir öllum.

Aðeins þegar sumarsólin
>svona fögur kveld
inn til vætta hafs og hamra
>himins sendir eld,
opnast hallir huldu-þjóða,
heimar, þar sem vögguljóða
draumnum ljúfa, dularspaka
dánir yfir vaka.