SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
HeljarhliðFyrsta ljóðlína:Ég sendi hug í hafrót kveldskugganna
Höfundur:Stephan G. Stephansson
Heimild:Stephan G. Stephansson: Andvökur II. bindi (Þorkell Jóhannesson bjó til prentunar). Reykjavík 1954.. bls.445
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1914
Eg sendi hug í hafrót kveldskugganna
í húmsins álfu, næturdjúpin við, til lands sem snýr að dægra-mörkum manna úr mistrageimnum, sinni dimmu hlið, þar uppgangan er ein: um dánar-rið. En sérhver rim þess röð á kólguskýi, sem risi hamar yfir botnlaust djúp. Og haftið efsta, skarð að skógarstígi um skugga-pálma og lauftjöld niðurdrúp, þar ljós og grænka ganga í svörtum hjúp. En Samas björt, með blæju sólarmyrkva sér breidda á andlit, verndar opið hlið að aftni dags. Svo alt ið stolta og styrkva því stilli-milda hafi ei sífellt við, svo eilífð þess sé utandyra-bið. Á reynslu-steinspjöld margra manna-aldra í máltök styztu boðorðin hún reit, og lét svo á þeim aðspurningum staldra, og utan-grinda þessa föru-sveit, sem flyst af jörðu: – sálna í landa-leit. Um bakka Efrats, Babýlonar garða þau boðorð gengu, og vóru þá ei ný. Og himinn lét þau Hammúrabi varða, sem hans að boði reit þau grjótið í — og Móses braut þau seinna, á Sinaí. Á færri, en hærri, hæðir áfram líða hún hugi lét, og styrkti munninn þann, sem orðin fann til, tvö úr tíu að smíða, sem toga-nægan lagastaf á mann: að óttast guð og elska náungann. II. Minn andi flaug um óframkomnar tíðir að óra-ströndum þessa spurnar-lands, og kvaddi vörðinn, þann sem hlið það hlýðir, til hlíta-svars um inngangsleyfið manns: hver trú, hver lög sé lyklavaldið hans. Og svarið fékk eg: „Það eru ei þessi tíu, úr þjóðlífs-högum sprottin langt í burt. Né skemmri talan, tvö – þau seinni og nýju, sem teljast vera – að engu slíku er spurt! Því sérhver kenning sett er hér um kjurt. Við þeim eg tek, í hliði nýrra heima, sem hafa ei boðorð fyrir lífs síns vörð, en sinni önd og eilífðinni gleyma í önnum sínum við að bæta jörð – sem vit er trú og viljinn bænagjörð. Því öllum heimum hæfir þeirra vera, pg hverri eilífð þeirra nægju-lund: sem gleðjast af því, gæfu til að bera að gæða lífið endanlega stund, og ekkert mögl um morgundag sinn gera.” |