Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Páll ÓlafssonFyrsta ljóðlína:Nú sárnar það, vinur, hve veik eru hljóð
Höfundur:Þorsteinn Erlingsson
bls.225
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1905
Skýringar
„(Dáinn 23. des. 1905.)“
1. Nú sárnar það, vinir, hve veik eru hljóðog vanmáttug orðin á tungu; en flestum er ofætlun, íslenska þjóð, að eiga að kveða þeim skilnaðarljóð, sem lengi’ og svo ljómandi sungu.
2. Þó vita það færri, hve vont er að sjáaf vini svo tryggum og góðum. Ef satt væri talað um trygðina þá, þeir teldu það víeast, sem hlustuðu á, að þar væri logið í ljóðum.
3. Þeir vita það seinna, hvað við höfum átt,og vita hve lítið við fundum; við vísurnar sárbeittu varð okkur kátt; en verst er, hve munað og launað er fátt af öllum þeim unaðarstundum.
4. Við sáum svo íslenskt, svo ólmhuga skeið,að ófærur þurfti’ ekki’ að brúa; en góðhestum fækkar og grýtt verður leið — og gott var að eiga þá bróður í neyð og hina, sem með honum hlúa.
5. Og henni við þökkum sitt þrekmikla stríð,sem þér fylgdi unaðarveginn og varði þig best, þegar versnaði tíð, og vermdi á hjarta sér blómin þín fríð og fléttaði sjálf með þér sveiginn.
6. Þó nú hafi skuggarnir skeiðið þitt stytt,þá skína þó ljóðin í heiði; þau breiða’ yfir næturnar norðurljós sitt á nafnið þitt kæra’ og á ættlandið þitt og verða þór ljómi’ yfir leiði. |
