Miðsumarnótt 1915

Blíðara’ og fegurra kvöldi ei kynnist
kvistur á heiði né gára á sjó
nálægð við fjarlægð í faðmlögum minnist; 
fjallræðan ómar frá sérhverri tó. 
Eins'er þó varnað. Hvað var það, sem dó? 

Dalurinn minn á dögginni sýpur,
draumblæja liggur um hæðir og mó;
auðmýkt gegn hásæti himinsins krýpur,
háfjöllin lækka í blámóðu sjó.
Allt er svo fagur, en eitthvað mér dó.

Fjalldrapinn teygir úr táginni sinni,
treystir hann svörðinn barkaðri kló.
Snjallhreina náttkul, í nærveru þinni
ná skil ég huluna’ er yfir mér bjó:
Gjallanda hreimur í hlíðunum dó!