Dagur

Af hafi tímans kemur mikill knör,
úr kafi sortans, traustur, glæstur, fagur;
hann skríður létt og legst í hverri vör
að lífsins fjörum, — það er bjartur dagur.
Sá prúði dreki flytur ljóssins farm
til folda og þjóða, og sterkur lúðurhljómur
á lífið kallar, einn og sjerhvern arm
til "útskipunar". — Knörrinn bíður tómur.

Sjá, rýmin gína, og allt þau bera og eitt,
jafnt athöfn smáa og magnið stórra taka
skal þangað færa, og viðtak' öllu er veitt,
en verður að eins hvergi heimt "til baka".
Því skiptir nokkru að vanda hlutinn vel,
sem viltu láta í knörrinn þann hinn fríða.
Við snekkju dagsins keppir húm og hel,
og hann á kröfu á fegri gjörðum lýða.

Þar ekur einn svo dýrri og fáðri dáð
að drekans borði, fögru meni skilar,
er slit skal þola og mun ei snemma máð,
í minni þjóðar sitthvað áður bilar.
En annar þarna smokka svartri smán
í smugu hygst, svo lítið á því beri;
en hún mun farmskráð, — ekkert sleppur án
fulls eftirlits á dagsins bjarta kneri.

Og störfum miðar, varan innbyrt er
af ýmsri gerð, og senn er drekinn hlaðinn.
Þú segir til, hver sending skal frá þér,
því sólskin hlautstu, og kvitta þarft í staðinn
með vöku og starfi; fást mun farmrúm enn
í fleyi dagsins handa pinklum þínum;
og lífsins eðli, að allir sannir menn
þar eittihvað leggi af getu-forða sínum.

Svo léttir knörrinn, leysir festar greitt
og leggur út á tíðarhafið breiða,
og framar aldrei flyst með honum neitt,
hans ferð er ein, en snjöllust allra skeiða.
í firðar dökkvann hníga siglur hans
og hverfa sýn, en meðan gætir skímu
mót honum flagga hugir dýrs og manns,
uns húnar efstu síga í unnir grímu.