Bænin

Það blessað hnoss, að biðja má ég þig,
minn blíði faðir, mikli Guð á hæðum!
er náðargjöf svo dýr og dásamlig,
að dýrðar þinnar fær mér smekk af gæðum.
Ég dauðleg skepna, alls þurfandi, aum
og yfirgefin, nema’ af synd og hörmum,
má flýja til þín, — þú vilt gefa gaum
að grátbæn minni’ og þerra tár af hvörmum.

Og „fyrirhugað“ raskast ráð ei neitt,
þó ráðir þú úr vanda mínum gjarna,
því „fyr“ og „síðar“ fyrir þér er eitt,
en „fyrirfram“ er hugmynd tímans barna.
Hjá þér er eilífð öll sem örstutt „nú“,
þú ert hinn sami, — mínir tímar breytast.
Ég bið í dag; – fyr’ aldir alvís þú
mitt andvarp heyrir, segir: „Það skal veitast“.

Og þó þú heyrir einstök andvörp mín,
og að þér takir mig og raunir bætir,
þá saknar ekkert í, því elskan þín
er öllu næg, og sérhvers einstaks gætir.
Hjá þér er alvídd öll sem ögnin smæst,
þú allt uppfyllir, – ég á hvergi heima.
Jeg bið hér staddur; — þú frá himni hæst
í hönd mér tekur, segir: „Þig skal geyma“.

Svo nær jeg þig í trúnni’ um blessan bið,
þá blessar þú mig. Hvers þarf ég svo fremur? –
Þó stundum hafirðu’ aðra aðferð við
en óska ég, það vel að haldi kemur.
Því möguleiki allur er hjá þér,
þú allt fullskipar, – jeg hef þörfnun bráða.
Ég bið sem kýs; – þín blessuð speki mér
þó betur hyggur, segir: „Lát míg ráða“.