Deyjandi barn

Móðir, ég vil halla höfði þreyttu
og höfga værum hvíla mæddar brár.
Harmaðu' ei! Þá hinstu ósk mér veittu;
hlýrum mínum á þín brenna tár.
Inni' er kalt og úti stormar hvína:
allt á landi draums er fagurskreytt;
æskufaðir englar fyrir skína
auganu, sem lokast hefir þreytt.

Sérðu. móðir, landið fagur-ljósa,
ljúft sem brosir augum mínum við?
Heyri svífa' af svæði himinrósa
sætan engilgígju strengja-nið.
Þar hinn blíði lausnari' heimsins lýða,
er lagði blessun yfir börnin smá,
mér á móti breiðir faðminn blíða,
brautum jarðar þegar hverf eg frá.

Minni hönd að þínu hjarta þýðu
þrýstirðu, sem ótt ég bærast finn;
ástar-tár af augum þínum blíðu
ofan falla logavarma kinn.
Gleðstu, móðir, heims er þrotinn harmur;
nær hjartað brestur endar sérhvert stríð;
nú það svæfir engillegur armur –
önnur byrjar sælli' og betri tíð.