Reykjavík þjóðminningardaginn 1897

Þar fornar súlur flutu á land
við fjarðarsund og eyjaband,
þeir reistu Reykjavík.
Hún óx um tíu alda bil,
naut alls, sem þjóðin hafði til,
varð landsins högum lík. –
Og þó vor höfn sé opin enn
og enn þá vanti knerri og menn,
við vonum fast hún vaxi senn
og verði stór og rík.

En þó við flóann byggðist borg
með breiða vegi og fögur torg
og gnægð af öllum auð, –
ef þjóðin gleymdi sjálfri sér
og svip þeim týndi, er hún ber,
er betra að vanta brauð.
– Þeir segja, að hér sé hættan mest
og hérna þróist frónskan verst
og útlend tíska temjist flest
og tungan sé í nauð.

„Nei, þegar öldin aldna flýr
og andi af hafi kemur nýr
að vekja land og lýð,
er víkka tún og breikka ból
og betri daga morgunsól
skín hátt um strönd og hlíð,
skal sjást, að bylgjan brotnar hér. –
– Við byggjum nýja sveit og ver,
en munum vel, hvað íslenskt er,
um alla vora tíð.“