Móðir á leiði barns

Elsku-barn mitt, sofðu sætt,
sólin skíni þitt á leiði,
vorið græna blæju breiði
á það trega-tárum vætt;
krýp ég við þinn kalda barm,
kyssi blóm á leiði þínu
og hreyfast finn í hjarta mínu
sæla gleði’ og sáran harm.

Ó, hve þín var ævi-stund
unaðasæl og skjót að líða,
eins og þegar blómið blíða
hlýtr á vori heljar-und.
Ó, hve margan dreymdi draum
um daga þína marga’ og bjarta
mitt ið sæla móður-hjarta –
en tíðin sú var tæp og naum.

Ásján þín bar æsku-fjör
sem eyrar-rós í morgunkælu;
mungát hreinnar himinsælu
þinni drakk ég þrátta af vör.
Slíku drottinn svipti mig
sviplega með dauða þínum;
mér huggun er í harmi mínum
að geta, sonur, grátið þig.

Ó, þú djúpa dýrðar-lind,
drottinn, sem að gefr og tekur
sorg og gleði sem að vekur,
þó skilji það ei skepnan blind,
láttu guðdóms-geisla þinn
gylla hjörtun angurþreyttu
og sorgarmæddum svölun veittu,
dýrðarríki drottinn minn!