Eftir barn

Þú óskabarn vonar, þú elsunnar rós,
í æskulífs gullbrekku þinni
í svartnættið grafar, þar lýst fær ei ljós,
þú líður og hverfur að sinni.
Og tilfella stormur og háreisti heims
og hrímkaldur stormandi vetur
með umbrot í hauðri og öldufall geims
að engu þér misboðið getur.

Og moldin hún hrynur sem haglþrungið él
og hrím verður ábreiðslu klæði
en skilnaðar tárin, þau vökva svo vel
að vonarrós sprettur í næði.
Vér tjáum þig flutta á friðarins storð
þar frelsið og blómgunin ríkir
og heyrum í dimmunni alveldis orð
sem örlaga sársaukann mýkir.

Hví deyðir hér frostnóttin fjólurnar smá
með fegurð og angan og gæði?
Og hvað þýða skýin, er heiðgeislann hrjá,
ef himinsvon bakvið ei stæði?
Já, heitt er um ástvina hjörtun í dag
og hluttekning viðstaddra manna;
en mótgangur lífs hefir margraddað lag
og mælsku að tjá oss hið sanna.

Ó, elskunnar barnið, hér breiðist þig á
sú blæjan er dimmasta höldum;
en til eru geislar sem ganga’ ekki’ á ská,
þeir glansa á náhvílutjöldum.
Það reynir á brjóstin sem raunirnar þjá,
þau rúma þó himinsins sælu.
En þú ert hjá Guði; vér þig munum sjá
að þrotinni árstíða kælu.